Yeni Şafak muharriri İsmail Kılıçarslan, bugünkü yazısında Türkiye’deki ekonomik durumu Almanya ile karşılaştırdı. Kılıçarslan, Almanya’da ekonomik önlemlerin gündeme gelmesinin Türkiye’ye nazaran daha olağan karşılandığını savundu. Kelamlarının Türkiye’deki krizi savunmak olarak anlaşılmamasını isteyen Kılıçarslan, “İstanbul’dan İzmir’e 1.000 lira yakıt parası ödedim. Mesken sahibim kiramı 7.000 TL yaptı. Üsküdar’da simit 4 lira yahu, daha ötesi var mı?” dedi.
Kılıçarslan, bugünkü yazısının “Bir tespit” başlıklı kısmında şu tabirleri kullandı:
“Almanya İktisat Bakanı Habeck, yaptığı tasarruf davetinde: “Gideceğiniz yere trenle ya da bisikletle gidin. Otomobille gitmediğiniz her kilometre Rusya’nın fosil yakıtlarına, sıcak suyla almadığınız her duş Rusya’nın doğalgazına dur demek manasına geliyor.”
Bunun dahası, dün haberlere düştü. Almanya’nın pek saygın bulunan gazetesi Bild, 6 Alman’dan birinin gün içerisinde bir öğününü atlatarak yaşamayı seçtiğini, ekonomik krizle uğraş etmenin yolunu burada bulduğunu yazdı.
Şimdi ben bunları böylelikle yazınca “Almanya’daki krizi gösterip Türkiye’deki krizi savunacak” diyebilecek süt danalarının hevesini kursağında bırakayım: Problemim o değil.
Meselem, güçlü ekonomik yapısı ile global ekonomik krizi doğal olarak Türkiye’den daha hafif atlatan Almanya’nın tasarruf önlemlerini konuşmasındaki rahatlık ile bu önlemleri hayata geçiriyor olmasındaki kararlılık.
Bilmem, tahminen de Almanların iki dünya savaşında da yenilmesi ve değişen kaidelere ahenk sağlamalarındaki esneklik tesirlidir bu rahatlıkta ve kararlılıkta.
Bırakın “gerekirse haftada bir yıkanın” demeyi Türk milletine, “mevsiminden evvel meyve-sebze almayın” denilse “hükümet istifa” denilir. Yarı latife yarı önemli Yeniçeri Ocağı’nda çıkan isyanların başat nedeninin “kabak yemeği” olduğu bilgisi toplumsal hafızamızda vardır ve canlıdır.
Zannederim tasarruf etmek, bizim millete nazaran bir şey değil. Tahminen çok da zorlamamak lazım.
Meselenin bam teli bence şurasıdır. Millet olmak, zoru, geldiğinde başarılacak bir gerçekliktir esasen. Fakat bizimki üzere ülkelerin “millet olması ve millet kalması” çoklukla istenmediği için “kabak yemeği” daima sorun olagelmiştir. Birileri tarafından sorun olarak tanımlanmıştır.
Yahu durun. Vallahi olanı biteni savunmuyorum. Olanın bitenin çok da savunulacak bir tarafı kalmadı aslında. İstanbul’dan İzmir’e 1.000 lira yakıt parası ödedim. Mesken sahibim 3.500 lira olan kiramı 7.000 lira yaptı. Üstelik “Ocakta tekrar konuşacağız” dedi. 94 liraya satılan 350 sayfalık, olağan kapaklı kitap gördüm. Üsküdar’da simit 4 lira yahu, daha ötesi var mı?
Sadece şunu bir soru olarak soruyorum: Zati daima ayağını yorganına nazaran uzatmak zorunda olan dar gelirliler hariç, ekonomik krizle çaba etme azminde olan rastgele insan topluluklarını niye görmüyoruz hoş yurdumuzda?”
Yazının tamamını okumak için