Gökay Kalaycıoğlu’nun sunumuyla Haberler.com’un YouTube kanalında yayınlanan Haber Mazeret programının bu haftaki konuğu şair ve kelam muharriri Ahmet Selçuk İlkan oldu. Programda ailesinden bahseden usta sanatçı, annesiyle yaşadığı bir öyküden bahsederek yaşadığı acıyı lisana getirdi.
“ANNEMİ KAYBEDİNCE ÜNİVERSİTEYİ SON SINIFTA BIRAKTIM”
Kalabalık bir aileden doğduğunu söyleyen İlkan, “Ben 9 çocuklu bir ailenin 8. çocuğuyum. Bütün yokluklara karşı hayalleri güçlü olan bir aileydik. Babam ilkokula gitmiş lakin annem hiç okula gitmemiş. Kardeşlerim de anca ilkokul okuyabildi. Ailemin bütün hayalleri benim omuzlarımdaydı. Ailem ‘En azından Ahmet Selçuk okusun’ derlerdi. İki ağabeyim berberdi, babam da evvel fabrikada çalıştı sonra muhtar oldu. Abim Almanya’daydı ben de liseyi bitirince onun yanına gittim. O yıllarda hem yazdım hem de mimarlık okudum. Annemi kaybedince mimarlık kısmını son sınıfta bırakarak İstanbul’a geldim. Sonra da İstanbul Üniversitesi Alman Lisanı ve Edebiyat Fakültesi’ni bitirdim” dedi.
“ANNEMLE BİR FOTOĞRAF ÇEKTİREMEDİK”
Kaybettiği annesiyle fotoğraf çektiremediği için çok pişman olduğunu söyleyen sanatçı, kelamlarına şöyle devam etti: “Babam tabip, annem de mimar olmamı istiyordu. Annemin hayalini gerçekleştirmek için Berlin’e gitmiştim. Annemi kaybetmemin dokunaklı bir öyküsü var. Almanya’ya giderken istasyona kadar geldiğimde annem bana sarılıp ‘sana kırgınım, küskünüm. Hani bir arada bir fotoğraf çektirecektik’ dedi. Ben de bir orta çektiririz diye düşündüğüm için bunu ihmal etmiştim. Annemin gözyaşlarına dayanmayınca en kısa vakitte gelip çektireceğimi söyledim. Annem ‘Ya bir daha görüşemezsek? İçimde bu türlü bir his var’ dedi. Babam da ‘Zeynep, Ahmet’i üzme. Bu türlü şeyler konuşmayalım’ demişti. Ne yazık ki ben Almanya’ya gittiğimde annemden hiç mektup alamadım. Babamın acı bir telefonuyla annemi kaybettiğimizi duymuştum. Hayatım boyunca bu acıyı daima yaşadım. Yalnızca küçük yaşta çekilen siyah beyaz bir fotoğrafımız var.
“ANNEME, ANNELER GÜNÜ’NDE İKRAM ALMAK İSTERDİM”
Sahnedeyken keşke annem bir adedini görseydi. Anneme bir Anneler Günü’nde armağan almak isterdim. Şiire bakış açımı kuvvetlendiren en büyük etkenlerden birinin bu olduğunu düşünüyorum. Anne ve babaların çocuklara bıraktığı en büyük miras sevgi ve anılardır. Bunlar akla gelince sözler bile yetersiz kalıyor. Beni tanımlarken ‘Ayrılıkların Şairi’ derler. Bu gerçek, ben ayrılıkları ezbere bilirim. Beşerler kaybedince hayatı ve sevgiyi daha yeterli anlıyorlar. Ben aslında ayrılıkların değil kaybedenlerin şairiyim.”